reset

tak myślę, czy aby zrobić lakonicznie zwany reset w zyciu potrzeba przełomowej chwili?
musi nastąpić moment zero i dopiero po takim wstrząsie jest możliwa nowa droga?

można się spakować, pojechać do innego miasta.
tylko nie chce się podejmować trudu, gdy Tutaj już coś/kogos tam mamy.
wikłamy się w dziwne relacje i z czasem przyzwyczajamy.
przyzywczaić można się nawet do bólu.

można kupić nowe buty, nowe spodnie, zmienić fryzurę i kolor włosów
można uciekać przed samym sobą, nie wiadomo po co i nie wiadomo dokąd.

czy aby zacząć od zera potrzeba odwagi? gdzie jest granica między rozsądkiem, a odwagą. Odważyć swoje możliwości. Można się przeliczyć, można zahaczyć o nierozwagę, można błednie określić drogę.

Czy warto kilkakrotnie zaczynać od początku? Mając pięćdziesiąt lat i trzydzieści początków. bedziemy kraść życia panu Bogu/Diabłu, a sami skończymy bez umiejętności stateczności, chęci podjęcia trudu; mając w zanadrzu nowy początek.

Zacząć być Człowiekiem lepiej późno niż wcale. Obudzić/pobudzać swoje człowieczeństwo.
Jednak czy da się zamykać każdą historię na ostaniej stronie i zaczynać nowy rozdział? Na naszych oczach, w naszych ciałach, umysłach, bliznach ona piszę się na zywo. Wiecznie live. Jest sens burzyć to w imię idei o nowym, lepszym swiecie?

Chyba dochodzę do wniosku, że potrzeba nam, ludziom, istotom wygodnym, które boją uciec się od czegoś nie najlepszego, ale też nie najgorszego, przede wszystkim znanego -  bodźca. Jakiegoś ulimatum. Tak to dobre słowo. Potrzeba nam bata/kata nad głową, który otrzeźwi w odpowiednim momencie, albo pozwoli zasnąc i przeczekać. Czasem warto chwilę poczekać. Ale ile trwa chwila?

Przełomy - tak. Nowe początki - ostrożnie, dopełnienia/wypełnienia - o tak!