Jestem jak złota rybka mieszkająca w złotej kuli, która umiera ponieważ ego mojego właściciela nie pozwala mi spełniać życzeń. Pływam dookoła. Nie mogę wyskoczyć. A chcę. Chcę przeskoczyc to wszystko czego sie boje, to co budzi we mnie strach. Czy moze istniec większe zwycięstwo niż wygrana z samym sobą? Przecież każdy jest swoim bratem bliźniakiem. Ciało dla głowy, mowa dla rąk, usta dla języka. Każdy jest skazany na życie z innym elementem. Taka partytura dostarczona wraz z momentem odcięcia pępowiny. Dostajesz pesel i rozkład jazdy. To czy pojdziesz osobowym z przesiadkami czy TGV zalezy od ciebie. Kazda z opcji pozwala osiagnac spokoj, jesli jestes na własciwych torach. To tak jak mozsz isc 15 km z kimś obok nie mówiąc nic i spędzajac dzien jako jeden z lepszych, ale mozesz tez pojechac mercedesem jakimśtam 250/h i być znudzonym. Lepiej zgubić sie z mądrym niż znaleźć z głupim.
Pstryk.
Czy udowodnisz sobie, że możesz wyjść poza siebie? Że jesteś kimś, kim nigdy nie byłeś przez 27 ostatnich lat. A może łatwiej zrezygnować z siebie i pokazać wszystkiemu wokół, że jesteśmy, że nadal oddychamy, wydalamy CO2, mimo, że ktoś podciera nam tyłek. Ego sie zmniejsza? Potrzeba nie tyle groźby, co lufy przy potylicy, żeby ego odpuściło, żeby pozwoliło złotej rybce spełniać
marzenia. Dziś możesz nie zrozumieć, że gdy zadzwonisz o 2 w nocy, bo boisz się wracać daje mi napęd, sprawia, że chce mi się starać. To, że poprosisz o pomoc nie jest dla mnie problemem, lecz oznaką, że liczysz na mnie. I dobrze. Pomogę. Nie zapewniam, nie deklaruję. Jestem. Jeśli mi dziękujesz za mówię nie ma za co. Jestem taka zdystansowana i nieczuła. Nie kleję się, rozklejam w czterech ścianach bez dodatkiwych par oczu. Intorwertyczka? Nie wiem co dziś sprawiłoby, że dziękuję byłoby słowem, nie 8literami. Może nowe buty?:)
Nie trafiłam? Celowałam obok.
Widzialam wczoraj nowego Allena. Pieniądze to nic. Wybory życiowe jakich dokonujesz mogą odebrać wszystko, ać na chwilę i zabrać. Zabrać więcej niż dały.
Cały świat dzieje się poza mną, mam maluteńki wycinek, który niby kreuję, niby nie. Wybieram drogi, nie zawsze dobre, czasem na skróty okazuje się ślepą uliczką, jednak to wszystko gdzie wkładam swoje trzy grosze sprawia mi radość. Małe rzeczy, jak długi weekend, jak koc
na cytadeli w słońcu, jak dobry obiad czy lemoniada arbuzowa. Nauczylam się tylko czy to dobre słowo, cieszyć małymi, zwykłymi rzeczami, które zazwyczaj umykają. Nauczyłam się? czy to dobre słowo dostrzegać Coś w niczymś, to zdecydowanie ułatwia egzystencję, pozwala mieć uśmiech, mówić mijanym ludziom w lesie 'cześć'' i z dystansem oceniać siebie.
Wyjdźmy poza oceny i opinie. Poświęć tyle czasu na rozwój siebie ile masz na krytykę innych.
Przeczytaj, posluchaj i odważ się żyć. Na twoje 100%.
http://vimeo.com/72144853
'Ból przywraca świadomość.
Aby dotknąć granicy świadomości potrzeba odwagi.
Odwaga - umiejętność zmierzenia się ze sobą jest większa niż największy ciężar.
Tylko wolny ciężar buduje poza prymitywną siłą, również wrażliwość.dla jej poszerzenia uelastycznij mięśnie.
Silne i elastyczne zekonomizują praçę serca.
30000 dodatkowych uderzeń tygodniowo zmusi cię do zmiany perspektywy - spojrzysz przez okulary kropli potu.
Ekonomi ruchu daje więcej szans na szukanie doskonalenia we wszystkim co robisz.
Dalej jest już zwykłe i niezwykłe piękno...,
'Jeśli robisz coś przez 30 dni każdego dnia staje się to twoim nawykiem i przestajesz postrzegać to jako coś nadzwyczajnego.'
..."I wonder, I wonder, what you would do if you had the power to dream at night any dream you wanted to dream and you would of course be able to alter your time sense, and slip, say 75 years of subjective time into 8 hours of sleep.
You would, I suppose, start out by fulfilling all your wishes. You could design for yourself what
would be the most ecstatic life – love affairs, banquets, dancing girls, wonderful journeys, gardens, music beyond belief. And then after a couple of months of this sort of thing, 75 years a night, you’d be getting a little taste for something different, and you would move over to an adventurous dimension, where there was sudden dangers involved, and the thrill of dealing with dangers, and you could rescue princesses from dragons, and go on dangerous journeys, make wonderful explosions and blow them up. Eventually get into contest with enemies. And after you’ve done that for some time, you’d think up a new wrinkle. To forget that you were dreaming, so you’d think it
was all for real, and to be anxious about it. Because it’d be so great when you woke up, and they you’d say, well, like children who dare each other on things, how far out could you get? What could you take? What dimension of being lost, of abandonment of your power, what dimension of that could you stand? You could ask yourself this ‘cos you know you’d eventually wake up.
